I chociaż walił Księżyc w fazie 46%, a okolicę rozświetlało miejskie LP, ta godzinna sesja była zbawienna dla zasypania "doła" po beznadziejnej zimie. W ciągu dnia przeszedł deszczowy front, który oczyścił atmosferę z unoszącego się syfu.

Oczywiście na pierwszy ogień poszedł Księżyc. Seeing był bardzo dobry, a dodatkowo teleskop nadspodziewanie szybko się wychłodził. Gwiazdy były stabilne, a rozdzielenie Kastora w średnim powiększeniu nie stanowiło problemu. Okolice terminatora zachwycały bogactwem światłocienia. Praktycznie od razu przeszedłem na 9mm, a nieco później zmieniłem na 6mm. Tego wieczoru faza pokazała bardzo dużo rozświetlonych szczytów na tle jeszcze zacienionej części Księżyca, szczególnie w ciągu masywu Montes Caucasus. Na Mare Serenitatis było widać linię kraterów Linne A/B/F/G/H. Oprócz wielu innych wspaniałych szczegółów (np. Rima Ariadaeus), na dłużej zatrzymałem się przy kraterze Sacrobosco, w którym było widać zarys czterech mniejszych kraterów, niemal w kwadracie. Trzy z nich to Sacrobosco A/B/C, czwarty nie jest chyba nazwany i jest mocno zerodowany. Bardzo ciekawy widok.

Jasne niebo nie dawało nadziei na łapanie gromad, więc wbiłem w SkySafari listę gwiazd węglowych. Udało mi się namierzyć UU Aurigae, TU Geminorum, BL Orionis, BD Camelopardalis i WZ Cassiopeiae.

   

Na koniec zmierzyłem się jeszcze z kilkoma planetarkami z filtrem OIII. Wyłuskałem NGC 2022, NGC 2371, IC 2149 i NGC 2392 (Eskimos).

Po godzinie nadeszły z zachodu chmury, i chociaż nie zasnuły nieba całkowicie, ja jednak zarządziłem odwrót na z góry upatrzoną pozycję na kanapie.

Sesję rozpocząłem ze Starsensem, ale nie spojrzałem na stan baterii i po kilkunastu minutach telefon się wyłączył. Przełączyłem się na szukacz optyczny, a podładowanego Starsensa włączyłem jeszcze na koniec sesji. System jest zabójczo skuteczny, nawet przy Księżycu w pierwszej kwadrze i dużym LP.

Następny nów to już Zatom.